Sommige echtparen komen naar ons kantoor en vertellen ons dat een van de belangrijkste redenen om te willen scheiden is dat hun partner ontrouw is geweest. Sommigen vragen zich zelfs af of het mogelijk, of in dit geval passend, is om hiervoor een schadevergoeding te krijgen of zelfs gerechtelijke stappen te ondernemen, maar… Is dit mogelijk?

Ontrouw en het Huwelijk

De eerste vraag die rijst, is of het feit dat een van de echtgenoten ontrouw is geweest, van invloed is op de echtscheidingsprocedure of de scheidingsprocedure.

De echtscheidingswet werd in 1981 aangenomen om een wettelijk kader voor echtscheiding te scheppen. Een van de oorzaken waarin deze wet voorziet, is echtelijke ontrouw en sindsdien wordt erkend dat een affaire een voldoende reden kan zijn om het huwelijk te beëindigen.

Dit veranderde in2005 toen de gronden voor echtscheiding werden afgeschaft en ontrouw in deze procedure irrelevant werd.

Het is echter niet ongewoon om gevallen tegen te komen waarin een van de partijen in haar vordering of verweer melding maakt van episodes van ontrouw en zelfs verder gaat en daarvan bewijzen overlegt zoals foto’s, gesprekken en zelfs een rechercheverslag.

De voormelde documenten dienen enkel om de procedure te verzwaren en te verstoren, maar zijn procedureel niet relevant voor de echtscheidingsmaatregelen of de maatregelen inzake scheiding van tafel en bed.

Ontrouw en strafrecht

In onze wetgeving is overspel, hoewel het jarenlang met zware straffen werd bestraft, vooral voor vrouwen, opgehouden een misdrijf te zijn met het verschijnen van Wet 22/78 van 26 mei 1978, waarbij de toenmalige artikelen 449 tot 452 van het Wetboek van Strafrecht werden ingetrokken en de laatste alinea van artikel 443 werd geschrapt.

Ontrouw en erfrecht

Wat erfenissen betreft, is een van de meest gestelde vragen of ontrouw een reden tot onterving kan zijn.

De niet-nakoming van de echtelijke plichten is een reden voor onterving, zodat de “bedrogen” echtgenoot a priori heel goed tot onterving van de andere echtgenoot kan overgaan.

In werkelijkheid is dit echter bijna nooit het geval, omdat een dergelijke zaak onpraktisch is:

Er wordt van uitgegaan dat indien een van de echtgenoten ontrouw is, de andere echtgenoot de echtscheiding aanvraagt en bij de echtscheiding verliest de andere echtgenoot zijn/haar erfrecht.

Ingeval hem bij testament een gedeelte van de nalatenschap is nagelaten, wordt voorts verstaan dat op het tijdstip van de ontrouw het testament als eerste zal worden gewijzigd.

Ontrouw en kerkelijke nietigheid

Het Canonieke Wetboek stelt dat het huwelijk een huwelijksverbond is waarbij een man en een vrouw een levenslang partnerschap tussen hen aangaan, en dat zij trouw en respectvol jegens elkaar moeten zijn.

Indien een van de contracterende partijen de plicht tot trouw uitsluit, wordt hij of zij geacht ongeldig te zijn aangegaan en is zijn of haar huwelijk dus nietig.

Betekent dit echter dat, indien een van de echtgenoten ontrouw is, het huwelijk automatisch nietig wordt? Het antwoord is NEE.

Dit hoofdstuk wordt zelden vermeld in vorderingen tot nietigheid juist omdat het moeilijk te bewijzen is, aangezien:

1. Ontrouw wordt niet verondersteld: dit betekent dat degene die het beweert het moet bewijzen en bewijzen, en wij weten allen hoe moeilijk die taak is.

• Ontrouw is geen automatische grond voor nietigheid: dit betekent dat het feit dat een van beiden ontrouw is, zelfs indien dit kan worden bewezen, op zichzelf het huwelijk niet nietig maakt.

• De wil tot ontrouw moet bestaan op het ogenblik van het sluiten van het huwelijk: hier ligt de grootste moeilijkheid van dit hoofdstuk, aangezien niet alleen het bestaan van ontrouw moet worden bewezen, maar ook moet worden aangetoond dat de ontrouwe echtgenoot op het ogenblik van het sluiten van het huwelijk de bedoeling had ontrouw te zijn, d.w.z. dat hij of zij is getrouwd in de vaste overtuiging dat hij of zij trouw in zijn of haar huwelijk uitsloot.

• Is het mogelijk een schadevergoeding te eisen van de persoon die het slachtoffer is geworden van ontrouw?

Ik wilde deze vraag tot het einde laten rusten, omdat het helaas de vraag is die de meeste cliënten stellen over de juridische gevolgen van ontrouw.

Om dit te doen, moeten wij twee mogelijke velden in aanmerking nemen:

Overeenstemming over een schadeloosstelling tussen de echtgenoten

Hoewel het in ons land geen wijdverbreide praktijk is, is het een feit dat toekomstige echtgenoten in huwelijkscontracten een vergoeding kunnen overeenkomen voor het geval dat een van hen ontrouw is in het huwelijk dat zij gaan sluiten.

Het is ook niet ongewoon dat wordt overeengekomen dat, indien een van beiden ontrouw is, de ander recht heeft op de toewijzing van de gezinswoning of zelfs op een compenserend pensioen.

Deze overeenkomsten bevatten echter een aantal rode lijnen die niet aan het oordeel van de partijen kunnen worden overgelaten en die voornamelijk betrekking hebben op maatregelen die derden betreffen, met name minderjarige kinderen. De overeenkomst dat de ontrouwe echtgenoot de voogdij over de kinderen zou verliezen, zou dus nietig zijn.

Schadevergoeding eisen

In het algemeen leidt het bestaan van ontrouw niet tot een verplichting tot schadevergoeding, aangezien het gaat om gebeurtenissen die de persoonlijke kant van de echtgenoten raken.

De situatie verandert echter wanneer deze ontrouw de andere echtgenoot schade berokkent of veroorzaakt die aanleiding kan geven tot een financiële vordering.

Er zijn verschillende oorzaken die juridisch kunnen worden beschermd door het bovenstaande, waarvan de belangrijkste is het verzwijgen voor de echtgenoot van het feit dat het kind niet van hem is.

In deze gevallen wordt niet de ontrouw zelf vergoed, maar de economische schade die door de ontrouw is veroorzaakt.

Actueel Burgerlijk recht artikel van: https://www.legaltoday.com/practica-juridica/derecho-civil/civil/que-consecuencias-juridicas-puede-tener-la-infidelidad-en-un-matrimonio-2022-04-13/